گاهی مسیر و مقصد برایت مهم نیست و تنها فکروذکرت رفتن است. انگار گمشدهای به وسعت دنیا و
کوهنوردها برای عبور از مسیرهای سختودشوار کوهستانی باید به لوازم و وسایل خاصی مجهز باشند. البته وسایل همراه
طبیعتا هر کودکی در کنار والدین سالم، بیشترین میزان امنیت و آرامش را احساس میکند. اما جدا کردن
اطلاعات منبع قدرت هستند و گاهی ارزشی حتی بیش از پول و سلاح پیدا میکنند. افراد صاحب نفوذ
لاکپشتها بهمحض احساس خطر در لاک دفاعیشان فرو میروند و تا اطمینانیافتن از اتمام آن، سروپای خود را
همه ما گاهی غرق میشویم: من غرق نوشتن، مادر غرق آشپزی، پدر غرق تعمیر وسیله ازکارافتاده خانه و
وقتی فرزندتان برای اولین بار «تاتیتاتیکنان» شروع به راهرفتن کرد را یادتان میآید؟ یادتان میآید که اوایل بهسختی
فرض کنید در جایگاه مدیریت یک مجموعه فعالیت میکنید؛ اگر ناگهان تنزل رتبه بگیرید و تبدیل به کارمندی
«متاسفم! تموم کرده! اگه یه دیقه زودتر میرسید…» وقتی پای سلامتی در میان است، اهمیت وقتشناسی دوچندان میشود.
دنیای روانشناسی مکاتب و رویکردهای مختلفی را به خود دیده است اما تقریبا هیچکدام از آنها جامعیت و